وقتي اولين بار پايم به دوکوهه رسيد، هيچگاه فکر نمي کردم که دلم تا عيد بعد و تجديد زيارت آن، بي قرار باشد. اما نه! همان بار اول کافي بود که هنوز عيد نشده تمام همّ و غمم اين باشد که يک بار ديگر، حداقل به چشم سر، محل رفت و آمد فرشتگان خاکي خدا را ببينم؛ و خدا هم دل سياهم را نمي شکست و هر سال با هر سابقه اي که داشتم باز هم محبتش را در حقم صد چندان مي نمود و  مرا در آن قدمگاه فداييان روح الله(ره) راه مي داد، تا دل زنگار گرفته ام جلايي بگيرد و چند صباحي  پاکي استشمام کند و خلوص استنشاق کند....
ولي نمي دانم که امسال به کدامين خطايم اين حداقل آرزويم برآوده نشد و در حسرت اين ديدار سوختم. اين چند روز هر بار که ديدم و شنيدم عزيزي راهي اين سفر است، انگار تکه اي از دلم کنده مي شد. وقتي ياد آن بهشت خاکي ايران مي افتادم و يادم مي آمد که چه توفيقي از من سلب شد، بيشتر دلم آتش مي گرفت. ياد اروند و غروب دلگيرش! ياد طلائيه و سه راهي شهادتش! ياد شلمچه و گودال قتلگاهش! ياد فکه و رملهايش! ياد دهلاويه و ابرمردي که در آن خدايي شد! ياد هويزه و تن هايي که زير شني هاي تانکها لگدمال شد! و ياد دوکوهه ...! و ياد دوکوهه ...! دوکوهه ...! دوکوهه ...!
و ما چه مي دانيم که دوکوهه چيست؟؟!!
ياد دوکوهه و ايستگاه قطارش که براي رزمنده ها "دلبر"  و "دلاور" بود! ياد دوکوهه و ساختمانهاي غربت گرفته اش! ياد دوکوهه و ديوار نوشته هايش! ياد دوکوهه و حسينيه حاج همتش! ياد دوکوهه و حوض کوثرش! ياد دوکوهه و ميدان صبحگاهش! همانجا که سجده گاهي بود به وسعت آسمان....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: